Κείμενα

Μπροστά στο αίτημα για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών τόσο από την κυβέρνηση αλλά κυρίως από την κοινωνία έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις. Είμαι εκπαιδευτικός αλλά αυτά που θα πω έχουν γενικό χαρακτήρα. Τα ίδια λέω για τους φορτηγατζήδες, τους αγρότες, τους υδραυλικούς, του γιατρούς, τους μηχανικούς, τους εργαζόμενους στους δήμους, τους επαγγελματίες κτλ.
Όλες τις κοινωνικές τάξεις δηλαδή της Ελλάδας που ενοχοποιούνται και στοχοποιούνται για να μείνουν μόνοι και αλώβητοι ποιοι;
Λοιπόν αφού το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως η κοινωνία μας βάζει στην λογική πως δε θέλουμε να αξιολογηθούμε θα παίξω και εγώ αυτό το παιχνίδι.
Είμαι όχι μόνο υπέρ της αξιολόγησης αλλά και φανατικός οπαδός της. Θέλω δηλαδή μια αξιολόγηση που θα κάνει την παιδεία καλύτερη ακόμα και με θυσίες. Δεν έχω ακόμα πρόβλημα, και μιλάω σοβαρά, και να με απολύσει αυτή η αξιολόγηση. Αρκεί βέβαια στη θέση μου να πάρει κάποιον καλύτερο και όχι κάποιο χειρότερο. Αρκεί επίσης η απομάκρυνσή μου να μην οδηγήσει στη στέρηση του μαθήματος από τα παιδιά. Φαντάζομαι πως ο λογικός αναγνώστης δε θα διαφωνήσει μαζί μου εκτός και αν αυτοσκοπός της αξιολόγησης είναι η τιμωρία των εκπαιδευτικών και των δημοσίων υπαλλήλων γενικότερα. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η κοινωνία που τόσο εύκολα καταδικάζει τους εκπαιδευτικούς πιστεύει πως το παρόν πολιτικό σύστημα είναι σε θέση να εκτελέσει μια δίκαιη αξιολόγηση σε ένα τόσο ευαίσθητο τομέα όπως είναι η εκπαίδευση. Η τοποθέτηση μου αυτή δεν είναι διπλωματική, προκειμένου οι εκπαιδευτικοί να αποφύγουν την κρίση, αλλά ουσιαστική. Και καλά, αυτοί που εν πάση περιπτώσει πιστεύουν στο κυβερνητικό σχήμα που μας κυβερνάει και στις καλές του προθέσεις το καταλαβαίνω, οι υπόλοιποι που πιστεύουν για τον ένα ή τον άλλο λόγο πως αυτό το σύστημα που είναι τόσα χρόνια στην εξουσία μας έχει καταστρέψει, πως εμπιστεύονται το ίδιο σύστημα να μας οργανώσει καλύτερα; Και γιατί να μην υποθέσει κάποιος πως η αξιολόγηση στην εκπαίδευση θα είναι ένας ακόμα τρόπος χειραγώγησης των καθηγητών προκειμένου να υποκύψουν σε κομματικούς εκβιασμούς που τόσο αποστρέφεται η κοινωνία; (Να θυμίσω εδώ οτι οι εκπαιδευτικοί είναι από τους λίγους κλάδους που ο διορισμός γινόταν είτε με ΑΣΕΠ είτε με επετηρίδα)
Επίσης θα ήμουν πιο καλοπροαίρετος με την κριτική της κοινωνίας και με τις διαθέσεις της, αν έβλεπα έστω ψήγματα αντικειμενικότητας στην κρίση της και κατανόηση της γενικότερης κατάστασης και των προβλημάτων της παιδείας. Θα ήμουν καλόπιστος αν έβλεπα μια κοινωνία να απαιτεί καλύτερες συνθήκες διδασκαλίας και εμπλουτισμένο αναβαθμισμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμά. Μια κοινωνία που δε θα θυσίαζε την παιδεία και τις συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών της προκειμένου να ελεγχθούν οι “κακοί εκπαιδευτικοί”. Η λογική δηλαδή, που αντιμετωπίζεται μια κοινωνική ομάδα σαν το ʽκακόʼ με προβληματίζει ιδιαίτερα. Ακούς απόψεις του τύπου οι Έλληνες εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες και άχρηστοιʼ οι οποίες, συγνώμη αν στεναχωρήσω κάποιους αναγνώστες, τις αντιμετωπίζω ως φασιστικές. Το καλό κομμάτι δηλαδή της κοινωνίας έχει μείνει έξω από την εκπαίδευση και προσφέρει τις υπηρεσίες του στη χώρα, ενώ το κακό, που παρεμπιπτόντως έχει πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά πολλές φορές, αποφάσισε να πάει στην αντιπαραγωγική δημόσια εκπαίδευση. Και αφού μιλάμε για προσφορά στην κοινωνία ας πάμε στην ουσία των επιχειρημάτων μου.
Δεν έχω πρόβλημα να αξιολογηθεί ο εκπαιδευτικός, θα ήθελα όμως να αξιολογηθεί και ιδιωτικός τομέας ο οποίος στην πραγματικότητα δεν αξιολογείται. Θα ήθελα λοιπόν να αξιολογηθεί ο έμπορος που εκμεταλλεύεται την ανάγκη της κοινωνίας για το εμπόρευμα του και φουσκώνει τις τιμές. Θα ήθελα να αξιολογηθεί ο εργοδότης που δεν πληρώνει καλά τους υπαλλήλους του για να αυξήσει τα κέρδη του στερώντας από έσοδα το κράτος και τους πολίτες. Θα ήθελα να αξιολογηθούν οι τράπεζες οι οποίες έχοντας το μονοπώλιο του χρήματος και καθορίζοντας την προσφορά στα δάνεια και τα επιτόκια θησαυρίζουν αγνοώντας το κοινωνικό κόστος και την καταστροφή στην οικονομία που επιφέρουν. Θα ήθελα να αξιολογηθούν οι εισαγωγικές εταιρίες που κάνουν συμφωνίες για αποκλειστική προμήθεια εμπορευμάτων κουρελιάζοντας έτσι κάθε έννοια ανταγωνισμού. Θα ήθελα να αξιολογηθούν τα πολυκαταστήματα που καταφέρνουν να συγκεντρώσουν στα χέρια τους το εμπόριο πληρώνοντας ελάχιστα πάγια και φόρους, πετυχαίνοντας διακρατικές συμφωνίες και κλείνοντας χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η πλάνη πως ο ιδιωτικός τομέας αξιολογείται με μοναδικό κριτήριο τη ζήτηση, δηλαδή αφού το εμπόρευμα αγοράζεται σημαίνει πως αξίζει, είναι τόσο επιφανειακή και πρέπει να σταματήσει. Η κοινωνία εξαναγκάζεται να αγοράσει το εμπόρευμα ακόμα και αν είναι σκάρτο ή πανάκριβο επειδή δεν υπάρχει άλλο. Επειδή αυτοί που το πουλάνε έχουν ουσιαστικά το μονοπώλιο του. Το οτι κατάφεραν να έχουν το μονοπώλιο στην παραγωγή του δεν σημαίνει πως το αξίζουν ή πως η κοινωνία κερδίζει μέσα από αυτήν την διαδικασία.
Πριν βιαστεί κάποιος από τον ιδιωτικό τομέα να με κατηγορήσει οτι επιτίθεμαι σε μια τάξη ανθρώπων που πιθανό να πιστεύει οτι στηρίζει την οικονομία, και όχι άδικα σε πολλές περιπτώσεις, να πω εδώ πως η αξιολόγηση που προτείνω είναι προς το συμφέρον τουλάχιστον του 90% των Ελληνικών κοινωνικών στρωμάτων. Με την αξιολόγηση που προτείνω θα αποτραπεί η αισχροκέρδεια των μεγάλων επιχειρήσεων δίνοντας ανάσα και έδαφος στις μικρές και γενικότερα στην ανταγωνιστικότητα. Θα προστατεύσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων και θα προσφέρει και καλύτερη προσωπική ζωή και περισσότερο χρήμα για κατανάλωση στις τοπικές αγορές.
Με λίγα λόγια ο πολίτης ας καταλάβει τι είναι αξιολόγηση και ας την τοποθετήσει με σωστό τρόπο στη ζωή του και όχι με γενικεύσεις του τύπου ʽο ιδιωτικός τομέας αξιολογείταιʼ διότι όπως απέδειξα αυτό είναι μια πλάνη. Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι ΠΟΙΟΣ θα αξιολογήσει τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες κτλ. Η φαντασίωση πως θα έρθει μια “καλή εξουσία” και θα τα κάνει όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από...φαντασίωση.